Η αμυγδαλή σχετίζεται με τα συναισθήματα και ειδικά με τον φόβο και παίζει πρωτεύοντα ρόλο στη μνήμη, στη λήψη αποφάσεων και στις συναισθηματικές αντιδράσεις.

“Τα αποτελέσματα υποστηρίζουν την προηγουμένως υποτιθέμενη θετική σχέση μεταξύ της φύσης και της υγείας του εγκεφάλου αλλά αυτή είναι η πρώτη μελέτη που αποδεικνύει την αιτιώδη σύνδεση“, ανέφερε σε δελτίο τύπου η ερευνήτρια της μελέτης Simone Kühn, PhD, επικεφαλής της ομάδας Lise Meitner για την περιβαλλοντική νευροεπιστήμη, Max Planck Institute for Human Development, στο Βερολίνο.

«Είναι ενδιαφέρον πως η εγκεφαλική δραστηριότητα μετά τον αστικό περίπατο σε αυτές τις περιοχές παρέμεινε σταθερή και δεν παρουσίασε αυξήσεις, κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την κοινή άποψη ότι η αστική έκθεση προκαλεί επιπλέον άγχος», πρόσθεσε η Kühn.

Η μελέτη δημοσιεύτηκε διαδικτυακά στις 5 Σεπτεμβρίου στο «Molecular Psychiatry».

 Μελετώντας τον ρόλο του στρες στη διαβίωση μέσα στην πόλη

Η ζωή στην πόλη μπορεί να γίνει αγχωτική και έχει συνδεθεί με αυξημένο κίνδυνο για διαταραχές ψυχικής υγείας όπως η κατάθλιψη, το άγχος και η σχιζοφρένεια.

Αντίθετα, υπάρχει ένας «συγκρατημένος όγκος έρευνας που δείχνει ότι η επαφή με τη φύση είναι ωφέλιμη για την ψυχική υγεία αλλά καμία μελέτη μέχρι στιγμής δεν έχει εξετάσει νευρολογικούς μηχανισμούς που κρύβονται πίσω από την επίδραση στην μείωση του άγχους», δήλωσε στο Medscape Medical News η επικεφαλής συγγραφέας Sonja Sudimac, επίσης στο Ινστιτούτο Max Planck.

Οι ερευνητές αξιολόγησαν τις αλλαγές στις περιοχές του εγκεφάλου που σχετίζονται με το άγχος μετά από βόλτα μιας ώρας σε έναν πολυσύχναστο εμπορικό δρόμο στο Βερολίνο, έναντι μιας ώρας με τα πόδια στο δάσος Grunewald. Μέτρησαν την ενεργοποίηση του εγκεφάλου σε 63 υγιείς εθελοντές, πριν και μετά τη βόλτα. Διαπίστωσαν ότι η ενεργοποίηση της αμυγδαλής μειώθηκε μετά τον περίπατο στη φύση αλλά παρέμεινε σταθερή μετά τη βόλτα σε αστικό περιβάλλον.

«Είναι ενδιαφέρον ότι το παρατηρήσαμε και στις δύο αξιολογήσεις απεικόνισης με λειτουργική μαγνητική τομογραφία, μια βόλτα στη φύση μπορεί να έχει μια καθολική ευεργετική επίδραση στην αμυγδαλή αυξάνοντας τον ουδό ενεργοποίησής της», είπε η Sudimac στο Medscape Medical News.

Τα ευρήματα δεν είναι καινούρια καθώς ταυτίζονται  με τα πορίσματα σχετικής μελέτης του 2017 από τους ίδιους ερευνητές.  Σε εκείνη τη μελέτη, οι κάτοικοι των πόλεων που ζούσαν κοντά σε ένα δάσος είχαν μια φυσιολογικά υγιέστερη δομή αμυγδαλής και ως εκ τούτου ήταν πιθανώς καλύτερα σε θέση να αντιμετωπίσουν το στρες.

“Τα ευρήματα υπογραμμίζουν τη σημασία της δημιουργίας περισσότερων περιοχών πρασίνου στις πόλεις. Καθώς περισσότερο από το ήμισυ του παγκόσμιου πληθυσμού ζει σε πόλεις και η αστικοποίηση αυξάνεται ραγδαία, είναι σημαντικό για τους κατοίκους των πόλεων να έχουν ένα κοντινό πάρκο ή ένα δάσος όπου μπορούν να αποκατασταθούν ή να «επαναφορτιστούν» από το στρεσογόνο αστικό περιβάλλον», είπε η Sudimac.

Πράσινες πόλεις για καλύτερη ψυχική υγεία

Σχολιάζοντας, ο Sebastian Ocklenburg, PhD, από την MSH Medical School Hamburg, University of Applied Sciences and Medical University, είπε ότι η μελέτη είναι «ενδιαφέρουσα και αξιοπρόσεκτη».

Αυτό που είναι «το πιο αξιοσημείωτο» είναι το γεγονός πως οι ερευνητές μπόρεσαν να εντοπίσουν τις θετικές επιδράσεις της φύσης στον εγκέφαλο μέσω της μειωμένης δραστηριότητας στην αμυγδαλή, η οποία είναι «κρίσιμη για την επεξεργασία του φόβου και του στρες στον εγκέφαλο.” δηλώσε σχετικά ο Ocklenburg στο Medscape Medical Νews.

«Τέτοιες μελέτες νευροεπιστήμης είναι ζωτικής σημασίας για την κατανόηση των εμπλεκόμενων μηχανισμών και πηγαίνουν ένα βήμα πέρα ​​από τις μελέτες συμπεριφοράς που δείχνουν απλώς αυξημένη ευεξία μετά την πεζοπορία κ.λπ.», είπε ο Ocklenburg και τόνισε πως ” ότι το να ζεις σε ένα πιο αγροτικό περιβάλλον με πλούσια φύση θα μπορούσε να είναι ευεργετικό για την ψυχική υγεία, αρκεί να περνάς χρόνο στη φύση”.

Στο ίδιο πνεύμα προτείνει να σχεδιάζονται πόλεις όσο το δυνατόν πιο πράσινες και να ενσωματώνουν πάρκα και δάση μέσα στο αστικό τοπίο, κάτι που θα ευχόμασταν να ήταν αυτονόητο στην πράξη και για την ελληνική πραγματικότητα, όπου γίνονται μεμονωμένες προσπάθειες αλλά μάλλον δεν είναι αρκετές.