Η πιο δύσκολη δουλειά είναι να είσαι “Μητέρα”
Συγγραφέας iator Γράφτηκε στις ,
«Μητρότητα, η πιο δύσκολη δουλειά που θα αγαπήσετε ποτέ»
Δεν είμαι σίγουρη ποιος είπε για πρώτη φορά αυτήν τη φράση, αλλά η αλήθεια της μου αποκαλύπτεται κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Και ιδίως όταν πρόκειται για τις μητέρες παιδιών με πολύ σοβαρές ασθένειες.
Όλα αυτά τα χρόνια που εργάζομαι στο νοσοκομείο είχα την τύχη να γνωρίσω πάρα πολλές μητέρες, «εγκλωβισμένες» μέσα σε αυτούς τους τοίχους, να παλεύουν για τη ζωή και την καλή διαβίωση των παιδιών τους. Τις βλέπουμε και λέμε: «Εγώ δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω αυτό που κάνεις» ή «ειλικρινά δεν ξέρω πώς τα καταφέρνεις όλα».
Η αλήθεια, όμως, είναι πως ούτε κι εκείνες ξέρουν πώς καταφέρνουν να έχουν τον έλεγχο. Απλά δεν έχουν άλλη επιλογή. Παλεύουν, γιατί τα παιδιά τους έχουν ανάγκη να παλέψουν. Συνεχίζουν, γιατί εάν δεν το κάνουν, τότε ποιος θα το κάνει; Μαθαίνουν να κάνουν πέρα τις δικές τους ανάγκες και θέλω, γιατί η ζωή του παιδιού τους έχει μεγαλύτερη αξία από τη δική τους.
Όταν τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με μία φριχτή ασθένεια ‒καρκίνο, προβλήματα καρδιάς, κυστική ίνωση, εγκεφαλικές κακώσεις και τόσα άλλα‒, η μητέρα είναι εκείνη που θα τους δώσει όλα τα εφόδια ώστε να πολεμήσουν το «τέρας».
Εννοείται πως θαυμάζουμε τους γιατρούς που προσέχουν αυτά τα μικροσκοπικά ανθρωπάκια, και πράγματι είναι ήρωες. Γιατί εκείνοι φτιάχνουν τα πολεμοφόδια για αυτές τις μάχες. Ωστόσο, υπάρχει κι ένας άλλος ήρωας ο οποίος δυστυχώς αρκετά συχνά παραβλέπεται: η μητέρα, η οποία συγκεντρώνει όλα τα όπλα, τα τοποθετεί στα μικροσκοπικά χέρια του παιδιού της και κάθεται δίπλα του, ώστε να στοχεύσει εκείνο όσο τον δυνατόν καλύτερα.
Οι μητέρες που φροντίζουν παιδιά με σοβαρές ασθένειες δεν έχουν τις ίδιες πολυτέλειες με εμάς τους υπόλοιπους. Εκείνες κουβαλάνε τους ακόλουθους φόβους: Κι αν συμβεί κάτι στο παιδί μου; Θα είμαι σε θέση να του προσφέρω ό,τι χρειάζεται, έτσι ώστε να ζήσει μία ευτυχισμένη και υγιή ζωή; Πώς μπορώ να το βοηθήσω να αντιληφθεί πλήρως όλες τις δυνατότητές του; Και ίσως όλα να καταλήγουν στο εξής ερώτημα: Είμαι αρκετή; Είμαι αρκετή να του δώσω ό,τι έχει ανάγκη;
Εντούτοις, εμείς που έχουμε υγιή παιδιά δεν τα σκεφτόμαστε όλα αυτά. Γιατί δεν χρειάζεται να κοιτάξουμε κατάματα το «τέρας» και να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα. Μπορούμε να κρύβουμε το κεφάλι μας, μιας και, όσο δεν το βλέπουμε, αυτό δεν μπορεί να μας κυνηγήσει. Αλλά για τις μητέρες παιδιών που δίνουν μάχη με ένα νόσημα αυτή η πολυτέλεια δεν υπάρχει.
Είναι υποχρεωμένες να κοιτάνε το τέρας στα μάτια, κι αυτό σημαίνει πως μπορεί να χρειαστεί:
- να εξηγήσουν στο παιδί τους γιατί θα πρέπει να υποβληθεί σε ακόμα μία επώδυνη επέμβαση,
- να του κρατάνε τα αδύναμά του χέρια ενόσω θα κάνει εμετό, θα χάνει τα μαλλιά του και θα κλαίει από πόνο και απόγνωση λόγω της χημειοθεραπείας, αλλά και να του εξηγήσουν γιατί η θεραπεία μοιάζει πολύ χειρότερη από την ίδια την ασθένεια,
- να βρίσκουν την ισορροπία ανάμεσα στο να προστατεύουν την ευαίσθητη υγεία του και να του επιτρέπουν να απολαμβάνει τις χαρές της ηλικίας του,
- να θρηνήσουν για την απώλεια του παιδιού που ονειρεύτηκαν πως θα είχαν και να αποδεχτούν την πραγματικότητα του παιδιού που έχουν,
- να το κρατήσουν σφιχτά στα χέρια τους καθώς το εξαντλημένο του κορμάκι θα παίρνει την τελευταία του πνοή,
- να διαχειρίζονται τις ενοχές που κουβαλάνε μέσα τους, επειδή θα αφιερώνουν τόσο χρόνο και ενέργεια στο άρρωστο παιδί γνωρίζοντας πως την ίδια στιγμή το άλλο τους παιδί τις χρειάζεται εξίσου,
- να μιλήσουν στο παιδί τους για το θάνατο, ξέροντας πως θα αντάλλασσαν στο δευτερόλεπτο τη θέση τους με εκείνο ώστε να ζήσει αυτό. Παρ’ όλα αυτά, θα πρέπει να αποδεχτούν ότι ίσως φύγει πριν από εκείνες.
Αυτά είναι μόλις λίγα από όλα εκείνα που κουβαλάνε μέσα τους οι μητέρες παιδιών με μία σοβαρή πάθηση. Κι αυτά τα κουβαλάνε παντού, κάθε ημέρα, και το βάρος, με τον καιρό, γίνεται όλο και μεγαλύτερο. Κι όμως, το εντυπωσιακό με αυτήν τη μητρότητα είναι ότι με κάποιον τρόπο καταφέρνουν να υπάρχει ταυτόχρονα και απίστευτη χαρά. Ο πόνος τους είναι βαθύς, αλλά εξίσου και η χαρά τους.
Το ότι έρχονται αντιμέτωπες με σκληρές και άδικες πραγματικότητες τους δίνει τη δυνατότητα να αντιληφθούν τι είναι αληθινά σημαντικό. Ξέρουν ότι οι πιο σπουδαίες στιγμές της ζωής τους ίσως να μην κρατήσουν για πολύ, γι’ αυτό και εκτιμούν κάθε μία από αυτές. Η ασθένεια του παιδιού τους δίνει ένα άλλο νόημα στη ζωή τους, έναν άλλο σκοπό, που ξεπερνάει οτιδήποτε μπορεί να ήθελαν μέχρι πρότινος. Ξέρουν πολύ καλά για τι πράγμα πολεμάνε.
Εμείς οι υπόλοιποι που τις κοιτάμε και σκεφτόμαστε, «Δεν ξέρω πώς τα καταφέρνει», ένα πράγμα θα πρέπει να θυμόμαστε: δεν είναι οι ικανότητές τους που τις κάνουν υπερήρωες, αλλά η αγάπη τους. Το μέγεθος της αγάπης τους για το παιδί τους είναι εκείνο που τις σπρώχνει κάθε πρωί να σηκώνονται από το κρεβάτι και που τις ωθεί να συνεχίζουν, όποιες κι αν είναι οι πιθανότητες επιτυχίας.
Επομένως, να αναγνωρίζουμε τις μάχες που δίνουν, κρατώντας πάντα κατά νου ότι ποτέ δεν θα καταλάβουμε τι περνάνε, και να μοιραζόμαστε μαζί τους τις ελπίδες τους, τις χαρές τους, τις επιτυχίες τους, αλλά και τις απογοητεύσεις τους. Να τις ακούμε και να μαθαίνουμε. Γιατί, αυτή η σοφία που αποκτούν με τόσο δυσκολία μπορεί να μας πάει κι εμάς μακριά. Αλλά πάνω από όλα να τις αγαπάμε. Να τις αγαπάμε, γιατί κι αυτές έχουν αγαπήσει.
Η Courtney Schmidt, που συνέταξε το εν λόγω άρθρο, εργάζεται στο Νοσοκομείο Arnold Palmer Hospital for Children, στο Ορλάντο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής.
Μετάφραση / Επιμέλεια: Ελίνα Μιαούλη
Πηγή: Remember the mothers of sick children
