Οι συχνές παθήσεις του θυρεοειδούς
Συγγραφέας Φραγκίσκος Οικονόμου Γράφτηκε στις ,
Με τον όρο θυρεοειδίτιδα καλύπτουμε μια ευρεία ομάδα διαταραχών, που χαρακτηρίζονται από κάποια μορφή φλεγμονής του θυρεοειδή αδένα. Οι θυρεοειδίτιδες καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα που περιλαμβάνει από καταστάσεις που προκαλούν οξεία πάθηση και κακουχία και πόνο στον θυρεοειδή αδένα (οξεία και υποξεία θυρεοειδίτιδα De Quervain) έως καταστάσεις όπου δεν υπάρχει καμία εμφανής κλινική φλεγμονή και η πάθηση φανερώνεται πρώτιστα από τη δυσλειτουργία του θυρεοειδούς αδένα ή τη βρογχοκήλη (χρόνια λεμφοκυτταρική θυρεοειδίτιδα [Hashimoto]) και τη σκλήρυνση του αδένα (θυρεοειδίτιδα Riedel). Οι πιο συχνές μορφές θυρεοειδίτιδας είναι η θυρεοειδίτιδα Hashimoto και η υποξεία θυρεοειδίτιδα (De Quervain). Η θυρεοειδίτιδα Hashimoto είναι η πιο συχνή αιτία υποθυρεοειδισμού (υπολειτουργία του θυρεοειδή), είναι αυτοάνοση νόσος όπου επέρχεται καταστροφή του θυρεοειδικού ιστού.
Η επίπτωση της αυξάνεται με την πάροδο της ηλικίας και είναι επτά φορές πιο συχνή στις γυναίκες απ’ ό,τι στους άνδρες. Μπορεί να εμφανιστεί ως ανώδυνη διόγκωση του θυρεοειδούς βρογχοκήλη ή ως ατροφία του αδένα.
Σχεδόν όλοι οι ασθενείς έχουν στον ορό τους υψηλές συγκεντρώσεις αντισωμάτων κατά ενός ή περισσοτέρων θυρεοειδικών αντιγόνων. Επί παρουσίας βρογχοκήλης ή υποθυρεοειδισμού χορηγείται θεραπεία με θυροξίνη (θυρεοειδική ορμόνη).
Το κλασικό πρότυπο των αλλαγών στη θυρεοειδική λειτουργία στους ασθενείς με υποξεία θυρεοειδίτιδα είναι υπερθυρεοειδισμός (υπερλειτουργία του θυρεοειδή), που ακολουθείται από υποθυρεοειδισμό και έπειτα αποκατάσταση. Σπάνια ο υποθυρεοειδισμός μπορεί να είναι μόνιμος. Κάθε στάδιο διαρκεί 2 – 6 εβδομάδες.
Στο πρώτο στάδιο της νόσου παρατηρείται επώδυνη διόγκωση του αδένα. Το άλγος αντανακλά στην πλάγια τραχηλική χώρα, τα αυτιά και τη σιαγόνα. Συνήθως υπάρχει άλγος κατά την κατάποση. Τα τοπικά φαινόμενα συνοδεύονται από γενικά συμπτώματα όπως πυρετός, ρίγη, μυαλγίες, κακουχία.
Η νόσος είναι αυτοπεριοριζόμενη, αλλά τα έντονα τοπικά και γενικά συμπτώματα αναγκάζουν τον ασθενή να αναζητήσει ιατρική βοήθεια. Η θεραπεία είναι συμπτωματική, απλά αντιφλεγμονώδη ή κορτιζόνη για μικρό χρονικό διάστημα, ανάλογα με την ένταση των συμπτωμάτων.
Το άρθρο είναι του Φραγκίσκου Οικονόμου, Ενδοκρινολόγος
