Το σώμα μας λένε ότι είναι ο καθρέφτης του εαυτού μας. Η υποκειμενικότητα είναι ο πρωταγωνιστής σε αυτή την ιστορία, όπου το σώμα γίνεται ένας σημαντικός δίαυλος ταυτότητας, αυτοεκτίμησης, πηγή συγκρούσεων, αποστερήσεων ή και απολαύσεων, που σε όλη τη διάρκεια της ζωής μας βρίσκονται σε ένα διαρκές και δυναμικό γίγνεσθαι.
Η σχέση και η εναρμόνιση των γονιών με το δικό τους σώμα, οι αντιλήψεις και οι πεποιθήσεις τους γύρω από την έννοια του «γυμνού» είναι καθοριστικές για το πώς το παιδί τους θα αρχίσει να βιώνει το δικό του σώμα.
Η σχέση με τους παππούδες είναι ένας ισχυρός δεσμός αγάπης στη ζωή του παιδιού. Αποτελεί σημαντική προϋπόθεση για την ομαλή εξέλιξη της προσωπικότητάς του, προσφέροντάς του τη δυνατότητα μιας «επιπλέον αγάπης» που διέπεται από τη σοφία, την ενθάρρυνση, την κατεύθυνση, την ασφάλεια, τη συναισθηματική επαφή με το παρελθόν.
Είναι ένα δεύτερο, άλλο είδος αγάπης που δεν χαρακτηρίζεται από προϋποθέσεις και που θεμελιώνει κομμάτια της αυτοεκτίμησης του παιδιού.
Το τσάι του βουνού (Sideritis scardica) είναι ένα από τα πιο γνωστά βότανα της ελληνικής φύσης, με πλούσια ιστορία χρήσης στην παραδοσιακή ιατρική. Το τσάι αυτό [...]
Υπάρχουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους η υπογονιμότητα μπορεί να εμφανιστεί δεύτερη, τρίτη ή και τέταρτη φορά. Το πρώτο σας παιδί ήρθε σχετικά εύκολα [...]
Κάνατε την εγγραφή σας στο γυμναστήριο και ξεκινήσατε τις προπονήσεις σας με βάρη με στόχο την αύξηση μυϊκής μάζας! Ωστόσο, όσο πιστά κι αν ακολουθείτε [...]
Tο σύνδρομο Down, που όλοι αναγνωρίζουμε στον όρο «μογγολισμό», είναι μία γενετική πάθηση η οποία επηρεάζει τη νοητική, σωματική και ψυχοκοινωνική ανάπτυξη ενός παιδιού. Είναι αρκετά διαδεδομένο και αφορά περίπου 1 ανά 800 γεννήσεις.
Οι μητέρες που συλλαμβάνουν σε προχωρημένη ηλικία έχουν μία εύλογη ανησυχία, καθώς το φαινόμενο αυτό έχει συσχετιστεί θετικά με την ηλικία της μητέρας. Βέβαια η ανησυχία αυτή, δεν πρέπει να κατακλύζει τον ψυχισμό των γυναικών, καθ΄ ότι τα ποσοστά είναι εξαιρετικά μικρά.
Μετά από ένα διαζύγιο, τι ψυχολογικές επιπτώσεις μπορεί να βιώσει ένα παιδί σχολικής ηλικίας;
Μπορεί το διαζύγιο στην εποχή μας να είναι ένα πολύ διαδεδομένο και περίπου αναμενόμενο φαινόμενο, ωστόσο η απήχηση που έχει για ένα παιδί δεν παύει να είναι επώδυνη. Το βίωμα της απώλειας βιώνεται από εκείνο σαν ένας συμβολικός θάνατος.
Εξαιρετικά φορτισμένη φαντάζει η τωρινή περίοδος στον ψυχισμό χιλιάδων εφήβων που δοκιμάζουν τις γνώσεις και τις αντοχές τους προκειμένου να κερδίσουν μία θέση στα πανεπιστημιακά ιδρύματα.
Ο φόβος μιας πιθανής αποτυχίας εγείρει φόβους απόρριψης, αποδοκιμασίας, κοινωνικού στιγματισμού, απώλειας της αυτοεκτίμησης και ενός ιδεατού μέλλοντος που ο έφηβος φαντασιώνεται.
Σχολικός εκφοβισμός είναι η ψυχολογική και η σωματική βία από τον μαθητή-θύτη στον μαθητή-θύμα.
Η επιβολή δύναμης και εξουσίας αποτελούν στόχο του εκφοβισμού, ο οποίος περιλαμβάνει τη χρήση υποτιμητικών φράσεων και ονομάτων, τον αποκλεισμό από τις ομάδες, τον εξευτελισμό μπροστά σε άλλους, τη χρήση απειλών, τον ξυλοδαρμό ή την απειλή, τον εξαναγκασμό σε ανεπιθύμητες για το ίδιο πράξεις κ.ά.
Είμαι 51 ετών, παντρεμένος με 3 παιδιά και με μια επιτυχημένη δουλειά. Δεν με ικανοποιεί πια η οικογένειά μου, αμφισβητώ τις επιλογές μου και έχω έντονες τάσεις φυγής. Βγαίνω με τους φίλους μου, ξαναθυμάμαι πώς είναι να γοητεύω και να γοητεύομαι νιώθω την ανάγκη για μια αλλαγή.
Το πέρασμα στην μέση ηλικία οδηγεί σε σημαντικές συναισθηματικές αλλαγές και στην συνειδητοποίηση βαθύτερων υπαρξιακών αγωνιών (π.χ. «που πάω;», «είμαι ευτυχισμένος», «ζω πραγματικά την ζωή που έχω επιλέξει;»).
Είμαι 41 ετών εργαζόμενη γυναίκα και νιώθω μία διαρκή κούραση καθώς και συναισθηματικές εναλλαγές. Οι γιατροί μου διέγνωσαν «σύνδρομο χρόνιας κόπωσης». Τι άλλα συμπτώματα θα έχω και πώς μπορώ να τα διαχειριστώ;
Το Κέντρο Ελέγχουν και Πρόληψης Νοσημάτων των ΗΠΑ θέτει δύο διαγνωστικά κριτήρια για το σύνδρομο χρόνιας κόπωσης:
Είμαι χειρούργος 45 ετών με ιδιαίτερα απαιτητικό ωράριο. Όταν γυρίζω στο σπίτι παρατηρώ ότι χάνω εύκολα την υπομονή μου και ξεσπάω με θυμό και επιθετικότητα στην γυναίκα μου, ίσως λόγω της κούρασης και της υπερέντασης. Νιώθω πολύ ένοχος για την συμπεριφορά μου.
Ανησυχώ για την υγεία μου, πιστεύω ότι έχω κάτι σοβαρό και ότι θα πεθάνω από καρδιά. Πονάει το σώμα μου κάθε μέρα. Όταν βγαίνω από το σπίτι νιώθω αστάθεια και πονοκέφαλο.
Ο έντονος φόβος ότι ένα άτομο είναι άρρωστο ή ότι θα αρρωστήσει στο μέλλον περιγράφει ονομάζεται υποχονδρίαση. Δεν είναι απλά ένας φόβος ότι θα αρρωστήσετε, αλλά ένας ολόκληρος καταστροφικός τρόπος σκέψης ο οποίος σας βάζει στον (εν δυνάμει) ρόλο του ασθενούς και ο οποίος δημιουργεί και πραγματικά σωματικά συμπτώματα (πόνους, ταχυκαρδίες, ζαλάδες κλπ).
Τη μία νιώθεις χαρά, την άλλη λύπη, τα συναισθήματά σου εναλλάσσονται χωρίς να ξέρεις γιατί, νιώθεις ότι μέσα σου όλα είναι ρευστά, ασταθή, η διάθεσή σου απρόβλεπτη, σαν φτερό στον άνεμο. Είναι η κυκλοθυμία. Όλοι μας κάποτε την έχουμε βιώσει. Βέβαια, δύσκολο να ξέρεις πότε η ψυχολογία σου «πατάει» στο φυσιολογικό και πότε στο νοσηρό. Η Ψυχιατρική απαντά ότι όταν οι εναλλαγές του συναισθήματος γίνονται έντονες, συχνές και απρόβλεπτες, τότε μπορεί να συνθέσουν μία Κυκλοθυμική Διαταραχή. Folle circulaire (κυκλική τρέλα) πρωτοονομάστηκε το 1854.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΌροι Χρήσης
